Damızlık Kızın Öyküsü - Margaret Atwood | Kitap Yorumu
Orijinal Dil: The Handmaid's Tale
Serinin Adı : The Handmaid's Tale (#1)
Yazarın Adı: Margaret Atwood
Yayınevi: Doğan Kitap
Hiç kimsenin yüreği mükemmel değildir.
“Biz iki bacaklı rahimleriz, hepsi bu.”
Kadın, “bunaltıcı düşlerden uyandığı” bir sabah, hiçliğe dönüşmüş olarak buldu kendini. Artık bir adı yoktu, düşüncesi, benliği, arzusu yoktu ama bir rahmi vardı. Yaşamını kolonilere sürülmeden, öldürülmeden, Damızlık Kız olarak sürdürmesini sağlayan rahmi. Artık âşık olmayacaktı, sevmeyecekti, onaylanmış bir dilin ötesine geçmeyecekti. Duvarlara asılmış sıra sıra cesetler, tek gerçeğin savaş ve üreme olduğunu hatırlatıyordu. Özgürlük hatırlanmayacak kadar uzaktaydı…
Margaret Atwood’un başyapıt niteliğindeki feminist distopyası Damızlık Kızın Öyküsü, bütün distopyalar gibi geleceğe dair bir paranoyayı değil, içinde yaşadığımız gerçeğin ta kendisini dile getiriyor. Erkek egemen muhafazakâr bir rejimin üremeyle sınırlandırdığı, mahrem örtülerin ardına gizlediği kadın bedenleriyle bize aşina gelen bir gerçeğin.
Anlatılan bizim hikayemizdir!
Hiç kimsenin yüreği mükemmel değildir.
“Biz iki bacaklı rahimleriz, hepsi bu.”
Kadın, “bunaltıcı düşlerden uyandığı” bir sabah, hiçliğe dönüşmüş olarak buldu kendini. Artık bir adı yoktu, düşüncesi, benliği, arzusu yoktu ama bir rahmi vardı. Yaşamını kolonilere sürülmeden, öldürülmeden, Damızlık Kız olarak sürdürmesini sağlayan rahmi. Artık âşık olmayacaktı, sevmeyecekti, onaylanmış bir dilin ötesine geçmeyecekti. Duvarlara asılmış sıra sıra cesetler, tek gerçeğin savaş ve üreme olduğunu hatırlatıyordu. Özgürlük hatırlanmayacak kadar uzaktaydı…
Margaret Atwood’un başyapıt niteliğindeki feminist distopyası Damızlık Kızın Öyküsü, bütün distopyalar gibi geleceğe dair bir paranoyayı değil, içinde yaşadığımız gerçeğin ta kendisini dile getiriyor. Erkek egemen muhafazakâr bir rejimin üremeyle sınırlandırdığı, mahrem örtülerin ardına gizlediği kadın bedenleriyle bize aşina gelen bir gerçeğin.
Anlatılan bizim hikayemizdir!
“Biz iki bacaklı rahimleriz, hepsi bu.”
Kadın, “bunaltıcı düşlerden uyandığı” bir sabah, hiçliğe dönüşmüş olarak buldu kendini. Artık bir adı yoktu, düşüncesi, benliği, arzusu yoktu ama bir rahmi vardı. Yaşamını kolonilere sürülmeden, öldürülmeden, Damızlık Kız olarak sürdürmesini sağlayan rahmi. Artık âşık olmayacaktı, sevmeyecekti, onaylanmış bir dilin ötesine geçmeyecekti. Duvarlara asılmış sıra sıra cesetler, tek gerçeğin savaş ve üreme olduğunu hatırlatıyordu. Özgürlük hatırlanmayacak kadar uzaktaydı…
Margaret Atwood’un başyapıt niteliğindeki feminist distopyası Damızlık Kızın Öyküsü, bütün distopyalar gibi geleceğe dair bir paranoyayı değil, içinde yaşadığımız gerçeğin ta kendisini dile getiriyor. Erkek egemen muhafazakâr bir rejimin üremeyle sınırlandırdığı, mahrem örtülerin ardına gizlediği kadın bedenleriyle bize aşina gelen bir gerçeğin.
Anlatılan bizim hikayemizdir!
MERHABALAR!
Mezuniyete yaklaştıkça kendi aklımda yapmam gerekenleri, bitirmem gereken işleri de sıralıyorum. Blogumla ilgilenmek kesinlikle bunlardan biri, hatta listenin başını da çekiyor. Biliyorsunuz ki burada okuduğum kitapların yorumlarını paylaşıyorum ve bunlara dönüp bakmak yıllar geçtikçe benim için önemli ve ihtiyaç gibi bir durum haline geldi. Ne kadar beğendiğim kitap varsa ve beğenmediğim kitap varsa yaklaşık beş yıldır sizinle sürekli bir paylaşım içerisindeyim. Ve ciddi olarak karanlık bir kitapta olsa ve de enerjinizi düşürebileceğini düşünsem de okuduğum, paylaştığım kitapların sizinle paylaşmaktan geri durmam.
Eh bu gün de sizinle gerçekten ama gerçekten karanlık bir distopyanın, Damızlık Kızın Öyküsü'nün yorumunu paylaşıcam. Biliyorsunuz yaklaşık olarak 3 yıl önce kitabın hakları satın alındı ve de diziye çevrildi, ki hala da devam ediyor. Daha hiç dizisini izlemediğim halde bir çok beğeni artı ödül de topladığını biliyorum.
İki kitaptan oluşan serinin ilk kitabında daha çok kurulan dünya ve kişilerin neler yaşadıkları, neler yaşamaları gerektiği anlatılmış. Öyle bir dünya düşünün ki bir anda yönetim değişiyor ve kadınların ellerinden her şey alınıyor. Kendi başlarına düşünmelerine, yemek yenmelerine, hatta giyeceklerine ve de doğum hakları ellerinden alınıyor. Kadınlara belirli statüler atanıyor, aynı zamanda da erkeklere de. Artık erkekler de istedikleri kadınlarla ilişkiye giremiyorlar hatta bakamıyorlar bile. Düşüncesi bile garip geldi farkındayım. Günümüzde bu kadar teşhircilik varken ellerinden her şeyin alındığı bir dünyada yaşamak nasıldır hiçbir şekilde aklım almıyor. Özellikle kaç yıllardır kadınlar kendi hakları için çabalarken.
Sizi bilemiyorum fakat kitabı okurken seçim şansımın olmayacağı bir dünyayı düşünmek bile tüylerimi diken diken etti. Aynı zamanda Margaret Atwood'un yazım tarzı da var tabii. Okurken ara ara daraldım, elimden bırakıp kitabı okumak istemedim. Fakat zaten satın almamıştım, arkadaşımdan ödünç alıp okumuştum o yüzden okumaya devam ettim. Eğer kitabı satın alsaymışım okumadan bırakırdım herhalde inanın bilemiyorum. Genel olarak kitabı değerlendirmem gerekirse kesinlikle kışın okunabilecek ve sizi çok etkilememesi için enerji düzeyinizin en yüksek olduğu zamanlarda okumanızı öneririm. Beni olumlu yönde pek etkilemeyen, içimi daraltan bir romandı. Siz nasıl düşünürsünüz bilemiyorum.
BİR SONRAKİ YAZIDA GÖRÜŞMEK ÜZERE!
Sevgiler,
Ecrin
Beni buralarda da bulabilirsiniz;
Ecrin
Beni buralarda da bulabilirsiniz;
Hakkında hep olumlu yorum gördüğüm için merak ediyordum, yorumun daha samimi geldi bana şuan :)
YanıtlaSilBir tek bu şekilde düşünen ben değilimdir. Diğerleri söyleyemiyorlardır. Ve yorumunuz için çok teşekkür ederim! ^^
Sil